De Volkskrant weet het: de Iphone heeft ons leven drastisch beïnvloed het afgelopen decennium. Zeker, ik kan niet ontkennen dat mijn communicatie ook drastisch is gewijzigd in die periode. Beter, sneller, handiger en verder er een hoop flauwekul bijgekregen. Maar ging dáár het decennium over voor mij?  Ik ga er even voor zitten, interessant thema.

Wat meteen horizontaal invliegt is de impact van het van twee broers die ik verloor onderweg. Met m’n oude vader als toetje na. Gewoon uit mijn boot gevallen, ik keek er naar en stond verbijsterd aan de zijlijn. Dat maakte dat mijn onbevangenheid en onschuld ontsnapten en niet meer terug in hun hok wilden. Je kan ontzettend je best doen om van dit leven een feest te maken, maar als het klaar is is het klaar. Zo iets. Deze gedachte draag ik voor altijd onder mijn armen mee. Ik ben bewust onbekwaam.

Maar we zijn er nog niet helemaal. Ook ben ik nog een stuk of tien ooms en tantes verloren onderweg. Pas nog de laatste zus van mijn moeder. Daarmee is het grote gezin Bilars van negen kinderen ergens beland waar er geen zicht meer op is. Want met het heengaan van mijn dappere oude Tante Cock gaat ook de energie van het hele gezin heen. Een gezin dat ooit aan het Zeglis opgroeit, zich door de oorlogstijd heen worstelt en na de oorlog trouwt, kinderen krijgt en later opa en oma worden. Als onbezoldigd familiearchivaris zie ik foto’s en films van hun jubilea en jaarlijks midweekvakanties langs komen. Met de jaren wordt hun groep kleiner om tenslotte te constateren dat de overgeblevenen de kracht en motivatie missen het nog te organiseren.   Misschien ben ik te inlevend, kan ik me té makkelijk een beeld vormen van wat ooit een bruisend en levendig gezin was waar gewone dagelijkse zaken het leven bepaalden.

Tijd gaat harder als je ouder wordt. Dat pikte ik op uit een tv-programma waar een groep jonge en oude mensen getoetst werden naar hun ervaringen. Míjn tien jaren vlogen rigoureus voorbij. Veelal aangejakkerd door zaken betreffende mijn werkende leven. Want die bepalen veelal mijn stemming en gemoedstoestand moet ik wel met enig schaamrood op mijn kaken bekennen. Vrouw en kinderen zullen van deze bekentenis in ieder geval niet opkijken. Met het stoppen van dat keurslijf dat mijn drukkerij-bedrijf geworden was nam ik een belangrijke stap om daar wat aan te doen. Het ZZP-schap bracht weliswaar veel spanningen met zich mee, ik verveelde me in mijn nieuwe rol als mensenwerker geen moment. Altijd met passie werken en op je intuïtie zoeken naar kansen en oplossingen maakte het tot een bruisend geheel. En je weet; als je terugkijkt vergeet je veelal de negatieve ervaringen. Komt goed uit want die waren er ook genoeg.

Nu dus een nieuw decennia. Over tien jaar ben ik 71, bij leven en welzijn. Dat is nogal een leeftijd, eenenzeventig! Wat ik mezelf wel heb beloofd voor die periode is dat ik nog wat oude shit op ga ruimen. Ik las ooit een boek van Robin Norwood. Dat ging over reïncarnatie, en die stelde dat je in elk leven dat je hier op aarde bent (jaja, we komen terug!) je in iets moet groeien waar je in je vorig leven niet aan toekwam. Ik ken mijn thema, en ben vastbesloten dat gevecht nog een keer aan te gaan: autonomie. Zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, mij houdt het me hele leven lang al bezig. Wens me maar succes de komende 10 jaar.