Fines

Ik mag als laatste. De instructeur gooit nog wat extra ijsblokken in de tub. Ik slik, onderdruk de hevig opspelende paniek en bestijg het opstapje. Als koningin Marie-Antoinette op het schavot. Werktuigelijk stap ik in, het vrieswater klemt zich om me heen. Half gehurkt ervaar ik in een kou die ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn voeten zijn het zwakke punt, opties om te verwarmen zijn er niet en ik doe gewoon maar mijn ogen dicht. Probeer twee minuten niet te voelen wat ik wel voel.

Het idee was aardig. Schoonzoon kwam met een boekje over Wim Hof, The Iceman. Dat moesten we ook maar eens lezen. Hij was al een beetje aan het oefenen geslagen met de ademhalingstechniek en draaide ’s morgens de kraan op koud bij douchen. Ik moest er niet aan denken. Ik ben namelijk een kou-watje. Maar een beetje nieuwsgierig was ik wel, lezen kon geen kwaad toch?

Kou is leuk als het voor een ander is. Zelfs bij DiCaprio’s kleunpartij hangend aan het vlotje van de Titanic lijkt het of het meevalt. Tenslotte was het een vrijwillige aktie om zijn grote liefde te redden die veilig óp het vlotje zat. Ook had ik in mijn kindertijd eens een boek gelezen over poolreiziger Scott die jammerlijk doodvroor in zijn poging als eerste de Zuidpool te bereiken. Hij stierf een heldendood en dat was wel te waarderen. Maar ik kwam pas echt fysiek met kou in aanraking dat ik voor het eerst ging schaatsen op de Heilooër IJsbaan. Mijn voeten waren in de krappe schaatsen na vijf minuten al stijfbevroren. Huilend van de kou fietste ik over de Zandersloot naar huis.

Nog een koudeherinnering: in mijn pupillentijd moesten we voetballen bij Alcmaria Victrix. Ik speelde voor de katholieken van RKAFC. Het vroor dat het kraakte en ik presteerde het een uur te vroeg te zijn en wachtte kleumend buiten tevergeefs op mijn teamgenoten. Voor de goede orde: mijn ouders gingen nooit mee, je moest je gat maar redden. Maar goed, half bevroren werd ik ontdekt door een bezorgde ouder die me naast de kachel van de houten kantine zette. De wedstrijd ging trouwens  gewoon door, ondanks het keiharde veld. De kindervoetjes met voetbalschoenen roffelden over het veld, de bal stuiterde alle kanten op. Een kluit jongetjes hollend er achteraan, al was het maar om een beetje warm te worden. Kom daar nu nog maar eens om. Vriezen is binnenblijven voor voetballers, kunstgras houdt daar niet van.

Ik kreeg voor mijn verjaardag als kado van mijn echtgenote de cursus ‘de Wim Hof methode’. Ik moest er vooral blij mee zijn want het zou wel eens goed uit kunnen pakken voor mijn gezondheid verzekerde ze me. Ik was niet meteen overtuigd. Die ademhalingsoefeningen zag ik wel zitten, maar dat ijsbad? En nu was het zover, daar zat ik dan af te zien in dat steenkoude water. Ik was The Iceman. Het was de uitdaging en opdracht om het twee minuten vol te houden. De kou groef zich verder in mijn voeten. De instructeur ging iets ging zeggen en ik dacht: roep niet dat we op de helft zitten want dan stop ik er mee. Ik kraakte mentaal in mijn voegen. Maar gelukkig, nog tien seconden. Ik wurmde me even later uit de ijsgevangenis en ervaarde dat de buitentemperatuur van acht graden weldadig aanvoelde. Maar niet zo weldadig dat ik er blij mee was, mijn lijf moest de aanslag nog verwerken. Wat later kwam de opluchting, ik ben er vanaf! Ik hoef dit nooit meer te doen, ik hou het wel bij de ademhalingsoefeningen. En uitdagingen zoek ik wel in lange beklimmingen in de bergen. Bij aangename temperaturen voor de goede orde.