Een paar maanden geleden hing ik wat rond te lummelen voor het station van Amsterdam. Ik vermaakte me met mensenkijken, een hobby van me. Met als extra dimensie: ze in categoriën indelen. De toerist, forens, hoogopgeleide, scholier, bongo, autist. Wat dan ook, de beoordeling is vrijblijvend en heeft voor niemand gevolgen. 

Twee meiden en een jongen vermaken zich vlak voor me. Ik schat in: van Turkse origine. Waarschijnlijk scholieren, de rugtassen lijken dat te bevestigen. Maar wat opvalt: de kleren. En dan vooral: de schoenen. Sneakers heten die tegenwoordig. Ik heb begrepen  het nieuwe statussymbool, je maakt er het verschil mee. Zeker op hún leeftijd weet ik uit werkervaring. Eén jongedame valt vooral op. Niet alleen is ze veel te zwaar, ze is ook erg aanwezig. En heeft schoenen aan die voor mij uit een andere universum komen. Stiekum fotootje maken met de Iphone en later recherchewerk  maakt duidelijk dat het hier om Balenciaga-schoenen gaat, 750 piek schoon aan de haak. Moet je bij Albert Heijn toch een hoop uren achter de kassazitten denk ik dan. Of zal het anders gaan? Ouders, opgespaard verjaardagsgeld?

Wat later komt mijn geheugen met een eigen ervaring op de proppen. Op mijn 13e verjaardag kreeg ik Quick-gymschoenen. Zo heette die toen nog. Van die witte met twee zwarte geblokte strepen. Van het ene op het andere moment veranderde ik van een smakeloze puber tot een mens die durfde wat van zichzelf te vinden. Ik hoorde nu ergens bij, ik wist nog niet waar maar het zou wel goed met me komen voelde ik. Sandalen en de andere veel te degelijke molières konden de vuilnisbak in, de Quickkies werden de standaard.

Helemaal bont laatst maakte een cliënt het van me. Tijdens een voortgangsgesprek viel mijn oog op zijn sneakers die met soepele stekels waren versiert. Ik vroeg voorzichtig naar de naam en de kosten. Zonder te verblikken of verblozen bleken ze van Christian Loudoutin te zijn, het ging om de soort Donna Spikes. € 1.200 euries voegde hij er aan toe met een grijns. Een week later zag hij ze staan voor € 900,00, dat was dan wel weer jammer. Maar ze zaten wel lekker.

Toch is het met mij ook wel eens aan de loop gegaan. Ik was op het internet op zoek naar nieuwe fietsschoenen, maximaal ongeveer honderd euro had ik mezelf voorgehouden. Ik ken mezelf, moet tegen dat alter ego in bescherming worden genomen. Maar die Sidi Shot, aanbevolen door Froome himself, gingen met me aan de loop. 325 euro, ik maakte het zonder blikken of blozen over. Want ze waren gewoon bloedmooi, en het oog wil ook wat. Niks zeggen tegen mijn vrouw.