Ik heb nieuws! Vraag niet hoe lang ik er over gedaan heb maar de teerling is geworpen. Een eigen website waar ik met gepaste trots kan laten zien waar ik plezier aan beleef: fotograferen & schrijven. Koekeloer vooral lekker rond, het is met het grootste plezier gemaakt. En zoals je natuurlijk gemerkt heb ben je er gekomen via deze blog. Het schrijversvirus heeft me al even in de greep en na de geboorte van mijn familieboek hou ik het voortaan liever bij korte verhalen. Dat is beter behapbaar voor me.
Dat zichtbaar worden is overigens wel een dingetje. Een onderhoudend stuk fabrieken is wat anders dan pretfoto’s maken en delen op sociale media. Dit is het echte werk. Onzekerheid hoort daar dus ook bij. En dan komt een oude geest weer uit de fles: mijn angst. Ik zal het toelichten, maar wel met een aanloopje.
Het toeval aan het levensroer. Dat bepaalde lang mijn leven. Een periode ook die gekarakteriseerd werd door ineffectiviteit en reactiviteit. Zo kan ik me tal van situaties herinneren waar ik door het toeval in de actie gezet werd en mijn leventje een onverwachte wending nam. Een schurend voorbeeld: mijn grote vriend Cees gaf een tip: er stond een drukkerij te koop die failliet was gegaan. Had ik jarenlang stoer geroepen dat een eigen bedrijf wellicht iets voor me zou kunnen zijn (aangewakkerd door mijn ervaring met weinig inspirerende bazen), deze unieke gelegenheid kuste me als een slapende prins wakker: ik begin voor mezelf! Ik doe het gewoon!
De gevolgen hadden grote impact: ik dook rücksichtslos in het lonkende perspectief van oneindige vrijheid & mogelijkheden van het ondernemerschap en rolde van het ene initiatief in het anderen. Onderweg tal van butsen oplopend en door schade en schande wijs wordend. Althans, een beetje wijzer dan.
Het was wachten op een inzicht. En die kwam in de vorm van een coach van twee meter lang die luisterde naar de naam Bouke. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het inzicht bestond uit één klein zinnetje dat op een flipover werd onthuld: jíj bent de baas over je éigen leven. Die ene zin kwam als een mokerslag aan: kon het zo simpel zijn? Ik hing in de touwen, verbijsterd. Als een kind dat voor het eerst een olifant ziet. Maar dat ene zinnetje hield ik wél vast en ik begon erin te geloven. Ik merkte dat als ik ergens energie in stopte het ook ging groeien. En toen werd het pas echt leuk, met alle consequenties van dien.
Zoals je bedrijf verkopen omdat die niet echt meer past in je plannen. Ik pluisde uit waar mijn hart lag en ging daar zó voor dat de kansen zich als vanzelf aandienden. Ik merkte dat ik goed was in mensen, teksten en beelden. Ik schreef en fotografeerde een boek over mijn familie. Ik bouwde, samen met andere fijne mensen, een bedrijf op waar we veel jongeren veilig en geïnspireerd kunnen laten werken in de ICT. En stop al jaren energie in mijn voetbalclub om een veilig klimaat te waarborgen waarin sport en plezier hand in hand kunnen gaan.
Maar terug naar de angst: die hing als een aanhanger met een lekke band achter me aan al die jaren. Ontstaan ergens in ver verleden en hoewel nog nauwelijks relevant zit hij vaak hinderlijk in de weg. Bij mij gaat die angst vooral over dat mensen me veroordelen over wie ik ben en wat ik doe. In DWDD praatten Eric Scherder en Mathijs van Nieuwkerk laatst nog openhartig over hun niet misselijke angsten. Niet de minsten dacht ik nog, dan kan ik er ook wel vrij over schrijven besloot ik opnieuw stoer. In mijn bedrijf lopen overigens ongeveer dertig jongeren rond met iets van een angststoornis. Omdat ze gepest werden, onveilig waren in de thuissituatie of wat dan ook. En toch komen ze elke dag weer op hun werk, omdat ze ooit besloten hadden dat het anders moest. Zie in dat licht mijn schrijfsels. Veel leesplezier.
Fotografie: vriend Bob.