Aanrader voor mocht je ooit in München terecht komen: bezoek de Botanischer Garten Nymphenburg. Een oase van rust in een overigens keurige grote wereldstad. Een overvloed aan bloeiend natuurgoed staat je te wachten, die hebben geen last van de corona. Wij wel van het mondkapje maar eenmaal binnen mag hij af. En is het werken geblazen. Dat laatste slaat vooral op achter al dat zoemende bestuivende insectenwerk aanjagen Want poseren is er zelden bij, de vijand loert tenslotte op zijn kans. Die man met zijn enorme lens op een paar centimeter afstand heeft dezelfde dreiging in zich. Dus is het zaak handig te worden in snel scherpstellen en afdrukken. Ik moet toegeven: ik heb daar nog iets in te leren.
Maar deze twee libelles hadden het veel te druk met elkaar om zich aan mij te storen. Op kousenvoeten betreed ik hun wereld en het duurt even voordat ik me realiseer wat ik zie. Ik waan me weer even als de puber in de peepshow op de Kalverstraat: opgewonden en verbaasd. En ook lekker: ik krijg alle tijd om goed aan te leggen. Dit parende stel azuurwaterjuffers zit intensief in de paringsdaad. Thuis als ik het vastgelegde beeld op mijn scherm heb staan zoek ik het verder uit. Het hele ritueel gaat ongeveer zo: mannetje waterjuffer vangt vrouwtjewaterjuffer en dan is het onder dwang aankoppelen. Mijn libelle-expert spreekt van een paringswiel en helemaal gek is dat woord hier niet. Mannetje pakt vrouwtje beet met achterlijfaanhangsel, vrouwtje klampt als een soort dockingstation aan bij het mannetje waar de spermavoorraad opgehaald kan worden. Er schijnt zelfs een borsteltje bij het mannetje te zijn die het sperma van een eventuele andere kandidaatminnaar kan weghalen. Dan snapt u het al: er is over nagedacht.
De hele macro-wereld is trouwens een rustgevende toestand. Voor mij dan. De wereld van de kleine beestjes maakt dat je verstild. Soms is het zó mooi dat ik kan blijven kijken naar mijn grote dtp-scherm waar al dat leven tot in detail te bewonderen is. De tekeningen op de lijfjes van bijen, het stuifmeel aangehaakt op zijn beharing, maar ook de kleuren van bloemen, meeldraden: je bek valt gewoon open. Zo mooi. Nadeel van moeder natuur is alleen wel dat the sky the limit is. Het houdt nooit op en dat maakt dat ik moet begrenzen, ook in waarom ik het doe. Ik heb die begrenzing onderhand wel gevonden: ik doe het vooral voor mezelf en ik word er blij van. Een mooie tegenhanger voor het (media)coronagezeik van deze tijd. En de natuur is (bijna altijd) nog gratis ook. En soms schrijf ik er ook nog een stukje over, kan je meegenieten.